Παραλλαγές ΤΟΥ ΓΙΟΦΥΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ: Τη Τρίχας το Γεφύρ’ (η ποντιακή παραλλαγή)

Τη Τρίχας το Γεφύρ’ (Στην ποντιακή διάλεκτο)

Ακεί πέραν σο Δρακολίμν’, ση Τρίχας το γεφύριν,

χίλιοι μαστόροι εδούλευαν και μύριοι μαθητάδες.

Όλεν τ’ ημέραν έχτιζαν, τη νύχτα εχαλούτον.

Οι μάστοροι εχαίρουσαν, θε να πλεθύν’ η ρόγα. (1)

Οι μαθητάδες έκλαιγαν! Τσί κουβαλεί λιθάρια;

Κι ατός ο Πρωτομάστορας νουνίζ’ νύχταν κι ημέραν.

- Ντο δεις με, Πρωτομάστορα, και στένω το γεφύρι σ’;

- Αν δίγω σε τον κύρη μου, άλλο κύρην πα κ’ έχω!

- Ντο δεις με, Πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ΄;

- Αν δίγω σε την μάννα μου, άλλο μάνναν πα κ’ έχω!

- Ντο δεις με, Πρωτομάστορα και στέκει το γεφύρι σ’;

- Αν δίγω σε τ’ αδέλφια μου, άλλ’ αδέλφια πα κ’ έχω!

- Ντο δεις με, Πρωτομάστορα, σταλίζω το γεφύρι σ’;

- Αν δίγω και τα πουλιά μ’, άλλο πουλιά πα κ’ έχω!

- Ντο δεις με, Πρωτομάστορα, και στένω το γεφύρι σ’;

- Αν δίγω σε την καλή μου, καλύτερον ευρήκω!

Μενεί και λέει την καλήν’ ατ’, αγλήγορα να έρται.

Κόμαν τον Γιάννεν κ’ έλουσεν και σο κουνίν κ’ εθέκεν,

Κόμαν τα χτήνια κ’ ελμέξεν, τα μουσκαριά κ’ εδέκεν.

Διπλομενεί την έρημον με τ’ άοικον πουλόπον:

«Σάββαν να πάει σο λουτρόν, την Κερεκήν σον γάμον,

και την Δευτέραν τον πουρνόν, αδά να ευρισκάται».

Σάββαν επήγεν σο λουτρόν, την Κερεκήν σον γάμον.

Μυρόλουσεν τον Γιάννεν ατ’ ς και σε κουνίν εθέκεν.

Τα χτήνια εκαλάλμεξεν και τα μουσκάρα ’κόλτσεν.

Και την Δευτέραν τον πουρνόν σο Δρακολίμν’ ευρέθεν.

- Καλή μ’, ακεί σο Δρακολίμν’ ρούξεν το δαχτυλίδι μ’.

Εκεί τη κυρού μ’ το πουγγίν, τη μάννα μ’ το λογάρι.

Εκεί π’ εμπαίν’ και παιρ’ ατά, ας έχ’ εμέν κ’ εκείνα.

Αν βουτάς εσύ και παίρτ’ς ατό, είσαι τ’ εμόν η κάλη.

Πέντε οργέας κατηβαίν’ και με την τραγωδίαν,

κι άλλα πέντε κατηβαίν’ με την μοιρολογίαν.

- Κι αρ’ κι πονώ τα κάλλια μου κι αρ’ κι πονώ τη νέτε μ’.

Πονώ και κλαίω το πουλί μ’, ντ’ εφέκα κοιμισμένον.

Άμον τρομάζν τα γόνατα μ’, να τρομάζ’ το γεφύρι σ’.

Κι άμον ντο σείουν τα μαλλιά μ’, να σείουν οι διαβάτοι.

Κι άμον ντο τρέχνε τα δάκρυα μ’, να τρέχει το ποτάμι.

- Ευχέθ’ καλή μ’, ευχέθ΄ καλή μ’, ευχέθ’, μη καταράσαι.

Αδέλφια έεις σην ξενιτείαν, έρχουνταν και διαβαίνε.

- Κι άμον ντο στέκν’ τα γόνατα μ’, να στέκ’ και το γεφύρι.

Κι άμον ντο στέκνε τα μαλλιά μ’, να στέκνε οι διαβάτοι.

Κι άμον ντο στέκνε τα δάκρυά μ’, να στέκει το ποτάμι.

Τρι’ αδέλφια έμνες εμείς κι οι τρεις καταραμένοι.

Είνας έχτσεν την Άδεσαν κι άλλε το Δεβασίριν,

κι εγώ η τρισκατάρατος τη Τρίχας το γεφύριν.